This is some flash content - you'll need the flash plugin to see it
HTML on top of the flash. This page was created for the tutorial Flash and the z-index problem. Solved on slightlymore.
O agresji u dzieci przedszkolnychOpracowała w oparciu o artykuły w Internecie, własne doświadczenia i publikacje książkowe: Grażyna Szymik Dziecko to lustro - tak powiedział Janusz Korczak, wybitny wychowawca dzieci i młodzieży. W dziecku odbijają się postawy i zachowania dorosłych, przede wszystkim rodziców. Oni są pierwszymi wychowawcami i uczą dzieci jak się zachowywać i postępować w kontaktach z innymi ludźmi. Ani przedszkole, ani szkoła nie jest w stanie zastąpić rodziny w procesie wychowawczym. Niestety obecna sytuacja materialna wielu rodzin związana jest z brakiem czasu na wychowanie, a współczesne dzieci przebywają w przedszkolu, czy szkole od pięciu do dziewięciu godzin dziennie. Właśnie w warunkach życia społecznego upatruje się głównych przyczyn dziecięcej agresji. Słabe więzi międzyludzkie, a co za tym idzie- ubogie możliwości zdobywania doświadczeń społecznych przez dzieci, wychowanie zbyt rygorystyczne lub zbyt pobłażliwe, wymagania rodziców przerastające możliwości dziecka, nieregularny tryb życia. Należy dodać do tego jeszcze media, telewizję i gry komputerowe.
Najczęściej agresja dzieci ujawnia się w przedszkolu. Obserwując zachowania dzieci w mojej grupie dostrzegam w nich przejawy zachowań agresywnych, które wyrażają się w zależności od sytuacji, w której znajdzie się dziecko. Najtrudniejszą rzeczą jest przełamanie zaklętego kręgu, w którym dziecko jest zamknięte, trzeba się też wystrzegać, aby na agresje nie odpowiadać większą agresją. Co oznacza pojecie "agresja w przedszkolu"? To nic innego jak: kłótnie, sprzeczki, przezwiska, obraźliwe słowa, ciągnięcie za włosy, prowokacja, popychanie, bicie, szczypanie, gryzienie, kopanie, zabieranie i niszczenie zabawek, wyśmiewanie, drwienie, dokuczanie. Agresja to również brak przyzwolenia na przyłączenie się do zabawy, wykluczenie kogoś z rozmowy, zabawy, zemsta, groźba, dręczenie, onieśmielanie. Obecność w grupie agresywnych dzieci stwarza liczne problemy. Zdarza się, że nagle zaczynają się bić, gryźć i drapać kolegów bez żadnej wyraźnej przyczyny. Trzeba sobie zdać sprawę, że one nie znają albo nie potrafią użyć innych niż agresja środków komunikacji. Dziecko agresywne można na jakiś czas izolować od grupy lub wyłączyć z określonych zajęć, jeśli się to okaże konieczne. Najważniejsze jest jednak, aby mu przywrócić poczucie własnej wartości, powierzając jakieś odpowiedzialne zadanie, np. ustawienie krzeseł, nakrycie do stołu, dyżur w szatni. W ten sposób będzie zobligowane doliczenia się z innymi.
Zauważając ten problem postanowiłam przy Państwa pomocy zrealizować program „Stop agresji”, który pomoże naszym dzieciom w lepszym kontrolowaniu emocji, co pozwoli zmniejszyć stopnień agresji wobec innych. Możemy wspólnie pomóc dziecku zdobyć umiejętności kontrolowania złości. Służą temu rozmowy indywidualne i zajęcia grupowe, w których dziecko uczy się konkretnych zachowań i sposobów radzenia sobie ze złością. Dziecko musi wiedzieć:
· Jak pozbyć się złości, nie wyrządzając nikomu krzywdy?
· Dlaczego ludzie się złoszczą?
· Jakie sytuacje wywołują złość u ludzi?
· Jakie skutki wywołuje złość?
· Jak można powstrzymać się od złości?
· Jak czuje się człowiek, kiedy jest zły?
· Co mogę zrobić, gdy jestem zły i nie chce dłużej tak się czuć?
Gdy między dziećmi zaistnieje konflikt, pierwszą czynnością nauczyciela to przerwanie go i ochrona dzieci przed wzajemnymi atakami agresji. Następnie wspólnie z dziećmi zastanawiamy się, dlaczego doszło do nieporozumienia, jak należało postąpić w danej sytuacji, gdy zabawa przebiegała pomyślnie, a następnie zachęcić do naprawienia szkody, złagodzenia wyrządzonej przykrości.
Dziecięca agresja może być bezpośrednio skierowana przeciw osobie lub przedmiotom, które były powodem doznanego stresu. Czasem jednak jej ofiarą padają obiekty słabe np.: inne dzieci, zwierzęta, na których rozładowuje się stan napięcia emocjonalnego. Agresywne zachowanie może spełniać funkcję narzędzia umożliwiającego dziecku osiągnięcie zamierzonego celu. Agresja, prowadząc do rozładowania w sytuacji trudnej, staje się zarazem źródłem nowych trudności. Odpowiedzią na dziecięcą agresję przeważnie bywa kara, która powoduje jedynie przejściowe zahamowanie, a następnie dalsze nasilenie stresu. Z tego względu kary nie można uznać za formę oddziaływania, która skutecznie przeciwdziała powstawaniu agresywnych zachowań.
Nie ma niestety "złotego środka", aby zaradzić takim zachowaniom stosowane są środki pomocnicze, służące pozbywaniu się narastającej złości, które są wcześniej poznane i zaakceptowane przez dziecko. Dajemy wówczas dziecku możliwość odreagowania negatywnych emocji formie:
Ucząc dzieci bezkonfliktowego rozwiązywania problemów, zaistniałe spory traktowane są poważnie, wnikamy w ich przyczyny, wyjaśniamy niewłaściwe postępowania i uzyskujemy możliwości załatwiania sporów bez sprawiania komukolwiek przykrości. Zachęcamy dzieci do wypowiadania się w sprawach konfliktowych, wysuwania propozycji załatwiania ich, formułowania sądów dotyczących własnego i cudzego postępowania. Takie postępowanie ułatwia dziecku kontakty z rówieśnikami, ocenę sytuacji w wypadku nieporozumienia i przyjęcia najbardziej właściwej postawy. W systemie wychowawczym należy bezwzględnie zrezygnować z kar. Karą są ponoszone konsekwencje własnych czynów, np. rozrzucone zabawki trzeba posprzątać nawet kosztem późniejszego wyjścia na podwórko, odsuniecie od zabawy dziecka, które ja zakłóciło.
W każdej sytuacji towarzyszy dziecku bezwzględna akceptacja ze strony dorosłych. Akceptacja dziecka nie jego czynu!! (Ganimy czyn a nie dziecko) Pochwały są udzielane nie tylko za "dobre zachowanie" (w przypadku dziecka agresywnego), lecz także za każda próbę powstrzymywania się od agresywnego zachowania. Chwalenie może być stosowanie trochę na "wyrost" – chwalenie wyprzedzające zachowanie dziecka. Każda sytuacja konfliktowa, trudna wychowawczo, jest omawiana z dzieckiem. Osoba dorosła spokojnie wyjaśnia dziecku sytuację i pokazuje konsekwencję jego czynów. Musimy mieć absolutna pewność, że dziecko rozumie co się stało, jakie to przynosi następstwa i dlaczego jego zachowanie nie jest pożądane społecznie. Tylko wówczas możemy liczyć na zmiany w funkcjonowaniu dziecka.
W mojej grupie wykorzystuję następujące metody:
· czytanie bajek terapeutycznych,
· zabawy wyciszające
· muzyka relaksacyjna
· rozmowa z dzieckiem, zainteresowanie dziecka czymś innym, kołysanie na kolanach, przytulanie,
· ćwiczenia wyciszające, masaże, muzyka uspokajająca.
· zmuszanie" dzieci do myślenia nad swoi zachowaniem (w razie złości, agresji – posadzić na specjalnie do tego przeznaczonym krzesełku z poleceniem: USIĄDŹ – POMYŚL
W kontaktach z dziećmi agresywnymi bardzo ważne jest, by rozmawiać o uczuciach – dzieci i swoich; np. chcąc wyrazić swoje niezadowolenie z powodu zachowania dziecka nie karcić go słowami, że "jest złe" lecz powiedzieć "Bardzo było mi smutno z tego powodu, że….", "Źle się z tym czułam, kiedy…," Przykro mi było, gdy…"
Dobrą strategią przeciw agresji jest:
Pamiętajmy, że AGRESJA to rozpaczliwe wołanie o pomoc!!!!
Dobre słowo leczy smutek!!!!!!
Doprowadzając do realizacji programu „Stop agresji”, liczę na wspólne z rodzicami osiągnięcie zmniejszenia agresji u dzieci oraz większe zrozumienia wśród rodziców co to jest dziecięca agresja i jakie metody należy stosować do jej niwelowania.
Bibliografia:
|